«Σε όλους αν ζητάς ν’ αρέσεις ,
σε άτοπα πολλά θα πέσεις»
Θαυμάζει κανείς πόση σύνεση διαθέτει ο
λαός μας, σύνεση που εκφράζεται και με τις παροιμίες του, όπως:
«Σε
όλους αν ζητάς ν’ αρέσεις ,
σε
άτοπα πολλά θα πέσεις»
και είναι φυσικό. Δεν μπορούμε ν’ αρέσουμε σε όλους,
δεν πρέπει ν’ αρέσουμε σε όλους. Γιατί όλοι δεν έχουν στόχο τους το «καθ’
ομοίωσιν», που είναι, πρέπει να είναι, πρωταρχικός σκοπός του θεοειδούς
ανθρώπου. Γιατί όλοι δεν θέλουν το καλό μας. Γιατί όλοι δεν διαθέτουν φιλικά ή
και αγαπητικά συναισθήματα για μας. Γιατί όλοι δεν διαθέτουν ψυχική
καλλιέργεια, για να αποτελούν πρότυπα ζωής για μας, ώστε να αξίζει να πατούμε
στα βήματά τους. Γιατί όλων οι στάσεις ζωής δεν μας οικοδομούν. Γιατί οι αξίες
από τις οποίες εμφορούνται είναι απαξίες. Γιατί δεν διαθέτουν όλοι την ίδια
οπτική. Δεν βλέπουν τα της ζωής με το πρίσμα της αιωνιότητος. Γιατί δεν
μπορούμε να έχουμε πολλούς καραβοκύρηδες στο πλοιάριο της ζωής μας.
Γιατί έναν άνθρωπο με προσωπικότητα, με ήθος, με ιδανικά,
με ηθικούς φραγμούς, με αναστολές, με ασφαλή σήματα πορείας, με γρηγορούσα
συνείδηση, με φόβο Θεού, δεν του πρέπει να μπει στα καλούπια όλων. Μόνον τα
υγρά παίρνουν το σχήμα του δοχείου στο οποίο μπαίνουν, αλλά άνθρωπος υδαρής
γίνεται; Στ’ αλήθεια, όχι. Θα είναι δυστυχής γιατί θα είναι ανερμάτιστος. Θα
μοιάζει ανεμοδούρα. Θα μοιάζει με λευκό χαρτί και θα επιτρέπει στον καθένα να
του δώσει το δικό του σχήμα και χρώμα και τότε δεν θα είναι ο εαυτός του αλλά η
γελοιογραφία του εαυτού του.
Όμως αν αγωνία του και φροντίδα και αγώνας και
μέλημά του είναι ν’ αρέσει στον Θεό, που είναι το Υπέρτατο Κάλλος, τότε θα
γίνει άνθρωπος χαριτωμένος, κομψοτέχνημα του Θεού. Και έτσι για τους άλλους θα
γίνει ουρανοδείκτης και για τον εαυτό του κατοικητήριο του Θεού.
Πηγή: Λυδία
