100) Το μήνυμα των Χριστουγέννων

https://www.youtube.com/watch?v=qIFwHWWiYaI

Χρόνια πολλά και ευλογημένα.

http://agiopneymatika.blogspot.gr/2014/12/blog-post_24.html

99) Σαν φάτνη είναι η καρδιά μου ταπεινή

https://www.youtube.com/watch?v=VgG8qDgYEKQ
Σαν φάτνη είναι η καρδιά μου ταπεινή
στης Βηθλεέμ το σταύλο χάμου,
Αγάπη που Σε ψάλουν ουρανοί,
έλα να γεννηθείς μες΄στην καρδιά μου.

Να νιώσω, θέλω, πάλι τη χαρά,
το δυνατό παλμό της πίστης,
και κάτω απ΄ των Αγγέλων τα φτερά,
να πω κι εγώ το Δόξα εν υψίστοις.

Αγάπη, που προσκύνησαν βοσκοί,
μες΄ στην καρδιά μου ξαναγύρνα,
Λατρεία, προσφορά ευλαβική,
σου φέρνω για λιβάνι και για σμύρνα.
Να μπω μέσα στο άφωτο στρατί,
να με φωτίσει ξάφνου τ΄ άστρο.
Να βρω και να ντυθώ την αρετή,
να στυλωθώ, σαν άπαρτο ένα κάστρο.

Παραγωγή Αδελφότης Ἡ Αγία Φιλοθέη"

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ (ΙΕΡΟΜ. ΣΑΒΒΑΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ)

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα Ἁγιορείτου στίς 11-12-2010 (Σύναξη παιδιῶν).
http://childrenistologio2.blogspot.gr/ &
http://hristospanagia.gr & http://hristospanagia3.blogspot.gr

Γιάννης ο ευλογημένος

https://www.youtube.com/watch?v=oVmRw7-Hdjk&feature=em-uploademail
Το γνωστό διήγημα του Φώτη Κόντογλου με αφήγηση και εικόνες. Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου 40 Εκκλησιών Θεσσαλονίκης. Επιμέλεια pankrestos

ΤΑ ΚΛΑΣΜΑΤΑ

Εξασκήσου... παίζοντας

---

Παρατήρησε σε πόσα κομμάτια είναι χωρισμένη η πίτα και γράψτε το κλάσμα. Κατόπιν πάτησε "enter" στο πληκτρολόγιό σου. http://eclass31.weebly.com/kappalambda940sigmamualphataualpha-01.html#.VJGl5__nEM

Επάνω σε πράσινο φόντο σου δίνει το κλάσμα που πρέπει να φτιάξεις. Χώρισε πρώτα σε κομμάτια την πίτσα (με τα βελάκια χωρίζεις σε κομμάτια "slices") και πάρε με κλικ όσα πρέπει.

---

Ποῖος ἦταν ὁ ἀληθινός Ἅγιος Βασίλειος

 ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΨΕΥΤΟ- «ΑΪ ΒΑΣΙΛΗΣ»  (SANTA CLAUS) ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ!!! ΣΥΓΧΩΡΗΣΕ ΜΑΣ ΑΓΙΕ ΒΑΣΙΛΕΙΕ…

Ἄς δοῦμε ποῖος ἦταν ὁ ἀληθινός Ἅγιος Βασίλειος καί τί πρέπει νά ποῦμε στά παιδιά γιά τή σημέρινη βλάσφημη ἀπεικόνισή του.

Α. Ὁ Μέγας Βασίλειος

Ὁ Μ. Βασίλειος ὑπῆρξε ἕνας μεγάλος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ ἕνας οἰκουμενικὸς διδάσκαλος. Τὸ σημαντικὸ εἶναι ὅτι ὁ τίτλος Μέγας τοῦ ἀποδόθηκε ἀπὸ τὰ ἀδέλφια του, πράγμα τὸ ὁποῖο δείχνει τὴν μεγάλη ἐπιρροὴ ποὺ εἶχε στὰ μέλη τῆς οἰκογενείας του. Ἀπὸ τὰ ἐννέα ἀδέλφια τῆς οἰκογενείας του, οἱ πέντε εἶναι γνωστοὶ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας.

Τὸ ἀπολυτίκιό του εἶναι τὸ ἑξῆς:

«Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου,

ὡς δεξαμένην τὸν λόγον σου,

δι’ οὗ θεοπρεπῶς ἐδογμάτισας,

τὴν φύσιν τῶν ὄντων ἐτράνωσας,

τὰ τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατεκόσμησας,

Βασίλειον ἱεράτευμα (δηλ. ἀνεδείχθης Ἀρχιερέας φωτισμένος ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα κεχρισμένος μέ Αὐτό, γι΄αὐτό καί μετέχεις στό Βασιλικό, στό Προφήτικό καί στό Ἀρχιερατικό ἀξίωμα τοῦ Κυρίου)πάτερ ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ σωθῆναι τὰς ψυχάς ἡμῶν» .

Τὰ τρία σημεῖα, πού θά σχολιάσουμε, εἶναι τὰ ἑξῆς:

Τὸ ἕνα: «δι’ οὗ θεοπρεπῶς ἐδογμάτισας», τὸ δεύτερο: «τὴν φύσιν τῶν ὄντων ἐτράνωσας» καὶ τὸ τρίτο: «τὰ τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατεκόσμησας» .

1.«Δι’ οὗ θεοπρεπῶς ἐδογμάτισας»

Ο Μ. Βασίλειος ἔζησε ὡς ἐπίσκοπος σὲ μία πολὺ δύσκολη περίοδο τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας. Εἶναι ἡ περίοδος μεταξύ της Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ ἔγινε στὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας τὸ 325 μ.Χ., καὶ τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ ἔγινε τὸ 381 μ.Χ. Ὁ Μ. Βασίλειος ἀντιμετώπισε ὅλα τὰ θεολογικὰ ζητήματα καί τίς αἱρέσεις τῆς ἐποχῆς ἐκείνης μὲ σοφία, διάκριση, σύνεση, ἔχοντας σάν κριτήριο τήν ὀρθόδοξη θεολογία. Ἐνῶ ἐκοιμήθη τό 379 σὲ ἡλικία 49 ἐτῶν, δύο μόλις χρόνια πρὶν συνέλθη ἡ Β΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τὸ ἔτος 381, ἐν τούτοις εἶχε προετοιμάσει ὅλο τὸ θεολογικὸ ἔδαφος, πάνω στὸ ὁποῖο στηρίχθηκε ἡ Σύνοδος αὐτή. Χάρις σ’ αὐτόν κυρίως καθώς καί στόν φίλο του ἁγ. Γρηγόριο τόν Θεολόγο, διατυπώθηκε ἡ ὀρθόδοξη πίστη γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα καί κατατροπώθηκε ἡ αἵρεση τῶν πνευματομάχων (Μακεδόνιος).

Ὁ Μ. Βασίλειος δογμάτισε γιὰ τὸν Τριαδικὸ Θεὸ χρησιμοποιώντας νέα ὁρολογία καὶ αὐτὸ ἔγινε γιὰ νὰ ἀντιμετωπίση τὶς διάφορες αἱρέσεις ποὺ ἐμφανίσθηκαν καὶ οἱ ὁποῖες χρησιμοποιοῦσαν τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ φιλοσοφία γιὰ νὰ κατανοήσουν τὴν ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια. Ὁ Φωστὴρ τῆς Καισαρείας δογμάτισε γιὰ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, γιὰ τὶς σχέσεις μεταξὺ τῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος. Τὸ σημαντικὸ καὶ πρωτόγνωρο, ἀκόμη καὶ γιὰ τὴν φιλοσοφία, εἶναι ὅτι γιὰ πρώτη φορὰ ὁ Μ. Βασίλειος ταύτισε τὴν ὑπόσταση μὲ τὸ πρόσωπο. Μέχρι τότε τὸ πρόσωπο σήμαινε τὸ προσωπεῖο, τὴν μάσκα ποὺ χρησιμοποιοῦσε ὁ ἠθοποιὸς γιὰ νὰ παίξη ἕναν ρόλο, δηλαδὴ τὸ πρόσωπο ἦταν ἕνα ἐπίθεμα (κάτι ἐξωτερικό, πού τίθεται πάνω στό πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου) τοῦ ὄντος (αὐτοῦ πού ὑπάρχει). Ὁ Μ. Βασίλειος ἀνέπτυξε τὴν ἄποψη ὅτι τὸ πρόσωπο δὲν εἶναι ἐπίθεμα τοῦ ὄντος, ἀλλὰ ταυτίζεται μὲ τὴν ὑπόσταση (πραγματική ὕπαρξη), δηλαδὴ εἶναι αὐτὸ ποὺ κάνει τὸ ὂν νὰ εἶναι ὄντως ὄν (νά ὑπάρχει πραγματικά). Ὁ ἄνθρωπος εἶναι «δυνάμει» πρόσωπο, «δυνάμει» ὑπόσταση. Μπορεῖ νά γίνει ἐάν θέλει ἀληθινό πρόσωπο, ἀληθινή ὑπόσταση. Γίνεται ἀληθινά πρόσωπο, (δηλαδή ὑπάρχει πραγματικά, γίνεται ὑπόσταση) ὅταν ἑνωθεῖ μέ τόν Θεό πού εἶναι ὁ ὄντως Ὤν.

Ὅλη αὐτὴν τὴν θεολογία ὁ Μ. Βασίλειος τὴν ἀνέπτυξε «θεοπρεπῶς» (δηλαδή ὅπως ἁρμόζει στό Θεό καί στήν θεολογία), ἀκριβῶς γιατί ζοῦσε τὴν ὑπαρξιακὴ θεολογία, εἶχε ἐμπειρίες τοῦ Θεοῦ, ὅπως φαίνεται στὰ κείμενά του. Ἡ θεολογία του δὲν ἦταν ἀκαδημαϊκή, ὀρθολογιστική, συναισθηματική, αἰσθητική, ἀλλὰ καθαρὰ ὑπαρξιακή.

Γιά νά γνωρίσουμε τόν Θεό πρέπει νά ζοῦμε ὀρθά. Ἡ ὀρθοδοξία κατορθώνεται διά τῆς ὀρθοπραξίας. Ἐάν ὁ πιστός καθαρίσει τήν ὕπαρξή του ἀπό τά πάθη, τότε φωτίζεται ἀπό τήν Θεία Χάρη καί μπορεῖ νά θεολογεῖ αὐθεντικά καί ὄχι μεταπρατικά (δηλ. ἐπαναλαμβάνοντας αὐτά πού δίδαξαν οἱ ἀληθινοί θεολόγοι πού εἶναι οἱ ἅγιοι). Τότε ὁ πιστός ὁμιλεῖ σωστά γιά τόν Θεό, ὅταν ἔχει ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ, τῆς Θείας Χάριτος. Γιά νά ἔχουμε ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ πρέπει νά ἔχουμε μετάνοια, ἐξομολόγηση, καταπολέμηση τῶν παθῶν μας (καί μάλιστα τοῦ ἐγωισμοῦ) καί συνεχή προσευχή. Τότε ἔρχεται ἡ ταπείνωση ἡ ὁποία ἑλκύει τόν Θεό. Στίς αἱρέσεις παρασύρονται ὅσοι ἔχουν ἐγωισμό, ἐπειδή δέν μετανοοῦν καί δέν θέλουν νά κάνουν ὑπακοή στήν Ἱερά Παράδοση μας.

2. «Τὴν φύσιν τῶν ὄντων ἐτράνωσας» .

Ὁ Μ. Βασίλειος σπούδασε στὴν Ἀθήνα τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ φιλοσοφία, ἀλλὰ καὶ ὅλη τὴν ἐπιστήμη τῆς ἐποχῆς του, ποὺ ἠσχολεῖτο μὲ τὰ ὄντα (ὀντολογία). Κατὰ τὴν μαρτυρία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ποὺ ἦταν προσωπικός του φίλος καὶ συμμαθητής του στὴν Ἀθήνα, ἔμαθε ἐννέα ἐπιστῆμες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Ἂν διαβάση κανεὶς τὴν «ἑξαήμερό» του, δηλαδὴ τὴν ἑρμηνεία ποὺ κάνει στὴν δημιουργία τοῦ κόσμου σὲ ἕξι ἡμέρες, θὰ διαπιστώση ὅτι μέσα στὸ βιβλίο αὐτὸ κατόρθωσε νὰ συγκεντρώση ὅλες τὶς ἐπιστημονικὲς γνώσεις τῆς ἐποχῆς του γιὰ τὸν κόσμο καὶ τὴν δημιουργία του. Ἐρεύνησε τὴν φύση καὶ τὰ ὄντα –τὰ φυτά, τὰ ἔντομα, τὰ πτηνά, τὰ ψάρια, τὰ ζῶα κλπ.– εἶδε τὴν οὐσία τῶν ὄντων, τὶς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ στὴν κτίση, καθὼς καὶ τὴν ἐντελέχεια (τήν φορά πού ἔχουν ὅλα πρός τήν τελειότητα- ὅλα θά ἀνακεφαλαιωθοῦν στόν Χριστό, θά ἀνακαινισθοῦν, θά ὁλοκληρωθοῦν ὅταν φθάσουν στόν Χριστό) καὶ τὴν τελολογία (σκοπιμότητα- ὅλα ὑπάρχουν γιά νά φανερώνουν μέ τήν τελειότητα κατασκευῆς τους καί τό κάλλος τους τόν Θεό) ὅλων τῶν αἰσθητῶν πραγμάτων. Ὁ Μ. Βασίλειος ἀγάπησε τὴν φύση ὡς δῶρο Θεοῦ. Ἔκανε στὶς ἐπιστολὲς του ὑπέροχες περιγραφὲς τοῦ τοπίου στὸ ὁποῖο ἐμόναζε παρὰ τὸν Ἶρι ποταμό.

 Ὅλη ἡ κτίση μᾶς δόθηκε γιά νά χαιρόμαστε ζώντας σ’ αὐτή ἀλλά καί νά βλέπουμε πίσω ἀπό αὐτήν στόν Δημιουργό της καί Δημιουργό μας ὥστε νά Τόν δοξάζουμε. Ἡ τελειότητα, ἡ σοφία, τό κάλλος πού ὑπάρχει σ’ ὅλα τά δημιουργήματα πρέπει νά μᾶς παρακινεῖ νά θαυμάζουμε τό κάλλος, τήν σοφία καί τήν τελειότητα τοῦ Κατασκευαστῆ τους δηλ. τοῦ Θεοῦ. Ἄν ὅλα μέσα στήν Κτίση εἶναι τόσο ὡραῖα, τόσο τέλεια, τόσο μεγάλα καί δυνατά πόσο πιό τέλειος, πόσο πιό ὡραῖος, πόσο σοφός καί δυνατός θά πρέπει νά εἶναι Αὐτός πού τά ἐδημιούργησε ὅλα δηλ. ὁ Θεός!. Ἡ κτίση δέν πρέπει νά εἰδωλοποιεῖται ἀλλά νά μᾶς ἀνεβάζει στόν Κτίστη πού εἶναι ἡ Ἁγία Τριάδα. Τά κτίσματα δέν εἶναι τόσο γιά νά τά χρησιμοποιοῦμε γιά τίς ὑλικές-βιολογικές μας ἀνάγκες (χρησιμοθηρία, ἰδιοτέλεια, καταλήστευση τοῦ περιβάλλοντος), ὅσο γιά νά μᾶς ἀνάγουν στόν Δημιουργό. Μᾶς δόθηκαν ὅλα τά ὄντα γιά νά τά «λειτουργοῦμε» δηλ. νά τά ἀντιπροσφέρουμε δοξολογικά καί εὐχαριστιακά στόν Πανάγιο Τριαδικό Θεό διά τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

Οἱ αἱρετικοί ἄνθρωποι τῆς Δύσης εἶδαν τά ὄντα (ἀκόμη καί τούς ἀνθρώπους) ὡς ἀντικείμενα γιά ἐκμετάλλευση γιαυτό καί ὁ Πολιτισμός τους εἶναι ὑλιστικός, χρησιμοθηρικός καί ἐγωκεντρικός·  εἶναι πολιτισμός πού δημιουργεῖ ἄτομα-ἀριθμούς καί καταστρέφει τό πρόσωπο καί τό περιβάλλον.

Οἱ ὀρθόδοξοι ἄνθρωποι τῆς Ἀνατολῆς εἶδαν τά ὄντα ὡς μέσα ἀναγωγικά (κατ΄ ἐξοχήν μάλιστα τόν ἄνθρωπο: «Εἶδες τόν ἀδερφό σου εἶδες Κύριον τόν Θεόν σου»), πού τούς ἀνεβάζουν στόν Θεό γιαυτό καί ὁ Πολιτισμός τους εἶναι πνευματικός, Θεοκεντρικός· εἶναι πολιτισμός πού δημιουργεῖ πρόσωπα καί σέβεται- ἁγιάζει τό περιβάλλον.

3.«Τὰ τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατεκόσμησας»

Μὲ τὴ φράση αὐτή, τὸ ἀπολυτίκιο, ἀπόλυτα ἐπιτυχημένα, τονίζει τὴν κοινωνικὴ προσφορὰ τοῦ Ἁγίου Βασιλείου, ποὺ μὲ τὴ θεία διδασκαλία του στόλισε μὲ ἀρετὲς τὰ ἤθη καὶ τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Ἦταν ἕνας μεγάλος ἐμπειρικός Θεολόγος καὶ ἐπιστήμονας. Συνάμα ἦταν καὶ ἕνας μεγάλος κοινωνικός ἐργάτης καί μεταρρυθμιστής. Ἐνδιαφερόταν γιὰ τοὺς δούλους, τοὺς πτωχούς, γιὰ τὴν ἐλάφρυνση τῆς φορολογίας τοῦ λαοῦ, γιὰ τὶς ἀδικίες ποὺ ὑφίσταντο διάφοροι ἄνθρωποι. Διοργάνωσε τὴν φιλανθρωπία. Εἶναι ὁ θεμελιωτὴς τῶν φιλανθρωπικῶν ἱδρυμάτων. Μέχρι τότε τὸ Κράτος δὲν εἶχε ἀναπτύξει τὴν κοινωνικὴ πρόνοια. Ὁ Μ. Βασίλειος ἐμφορούμενος ἀπὸ τὶς Χριστιανικές του ἀρχὲς ἀνέπτυξε σὲ μεγάλο βαθμὸ τὴν φιλανθρωπία.

 Εἶναι γνωστὴ στὴν ἱστορία ἡ «Βασιλειάδα» του. Ὁ ἱστορικὸς Σωζόμενος κάνει λόγο περὶ «Βασιλειάδος ὃ πτωχῶν ἐστιν ἐπισημότατον καταγώγιον, ὑπὸ Βασιλείου κατασκευασθέν, ἀφ’ οὗ τὴν προσηγορίαν τὴν ἀρχὴν ἔλαβε καὶ εἰς ἔτι νῦν ἔχει» . Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος κάνει λόγο γιὰ τὴν «καινὴν πόλιν» ὅπου «νόσος φιλοσοφεῖται καὶ συμφορὰ μακαρίζεται καὶ τὸ συμπαθὲς δοκιμάζεται» . Πρόκειται γιὰ μία καινούρια πόλη, ὅπου ἡ νόσος ἀντιμετωπίζεται μέ τήν πίστη στήν Θεία Πρόνοια, καί φανερώνεται ἡ συμπάθεια στούς φτωχούς. Ὁ ἴδιος ὁ Μ. Βασίλειος σὲ μία ἐπιστολὴ του (ἐπιστολὴ 94 πρὸς Ἠλίαν) δίδει μία μαρτυρία γιὰ τὸ κέντρο αὐτὸ τῆς φιλανθρωπίας. Μέσα στὴν «Βασιλειάδα» ὑπῆρχε μεγαλοπρεπὴς καθεδρικὸς Ναός, οἰκήματα γύρω ἀπὸ τὸν Ναὸ γιὰ τὸν Ἐπίσκοπο καὶ τοὺς Κληρικούς, οἰκήματα γιὰ τὴν φιλοξενία τῶν ἀρχόντων καὶ τῶν δημοσίων λειτουργῶν, ξενώνας γιὰ τὴν φιλοξενία τῶν ξένων καὶ τῶν περαστικῶν ἀπὸ τὴν πόλη, νοσοκομεῖο γιὰ τὴν θεραπεία τῶν ἀσθενῶν μὲ τὸ ἀναγκαῖο προσωπικὸ ἀπὸ ἰατρούς, νοσοκόμους, ὁδηγούς, ὑποζύγια, οἴκους γιὰ στέγαση τῶν ἀπαραιτήτων ἐργαστηρίων καὶ τεχνητῶν. Ὑπάρχει πληροφορία, ποὺ διασώζεται ἀπὸ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο ὅτι τοὺς λεπρούς, οἱ ὁποῖοι τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἦταν ἀπόβλητοι ἀπὸ τὴν κοινωνία, διότι εἶχαν τὴν ἀθεράπευτη καὶ κολλητικὴ ἀσθένεια τῆς λέπρας, ποὺ ὁμοίαζε κάπως μὲ τὴν σημερινὴ ἀσθένεια τοῦ AIDS τοὺς φρόντιζε ὁ ἴδιος ὁ Μ. Βασίλειος. Μάλιστα ἀφοῦ τοὺς καθάριζε τὶς πληγὲς στὴν συνέχεια τὶς ἀσπαζόταν γιὰ νὰ τοὺς δείξη τὴν ἀγάπη του. Ποιὸς θὰ τὸ ἔκανε αὐτὸ σήμερα γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς τοῦ AIDS;

Τὸ σπουδαιότερο εἶναι ὅτι ὁ Μ. Βασίλειος ἔκανε ὅλο αὐτὸ τὸ ἔργο τῆς φιλανθρωπίας, δείχνοντας τὸ προσωπικό του παράδειγμα, ἀφοῦ καίτοι ἦταν εὔπορος ἔδωσε ὅλην τὴν περιουσία του σὲ ὅσους εἶχαν ἀνάγκη. Μάλιστα ὅταν ἀπέθανε εἶχε ὡς μόνα περουσιακὰ στοιχεῖα ἕνα τρίχινο ράσο καὶ λίγα βιβλία. Ἡ ἀγάπη πού τοῦ εἶχε ὁ λαός ἦταν τέτοια, ὥστε στὴν κηδεία του, ἀπὸ τὸν συνωστισμὸ τοῦ κόσμου, κάποιοι ἀπέθαναν.

Ἡ κοινωνικὴ προσφορὰ τοῦ Μ. Βασιλείου σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἀγάπη του, τὴν ἐξυπνάδα του καὶ τὶς θαυματουργικές του ἐπεμβάσεις φαίνεται καὶ στὸ περιστατικὸ  μὲ τὸ ὁποῖο συνδέεται ἡ παράδοση τῆς Βασιλόπιττας. Σύμφωνα μὲ αὐτὴν «ὅταν ὁ ἅγιος Βασίλειος ἦταν Ἐπίσκοπος στὴν Καισάρεια, ὁ τότε Ἔπαρχος τῆς Καππαδοκίας πῆγε μὲ σκληρὲς διαθέσεις νὰ εἰσπράξει φόρους. Οἱ κάτοικοι φοβισμένοι ἐζήτησαν τὴν προστασία τοῦ ποιμενάρχη τους. –»Σᾶς προτρέπω εὐθύς, τοὺς εἶπε ἐκεῖνος, νὰ μοῦ φέρει ἕκαστος ὅ,τι πολύτιμον ἔχει ἀντικείμενον». Μάζεψαν πολλὰ δῶρα, καὶ βγῆκαν μαζὶ μὲ τὸν Δεσπότη τους οἱ Καισαρεῖς νὰ προϋπαντήσουν τὸν Ἔπαρχο. Ἦταν ὅμως τέτοια ἡ ἐμφάνιση καὶ ἡ πειθὼ τοῦ Μ. Βασιλείου, ποὺ ὁ Ἔπαρχος καταπραΰνθηκε, χωρὶς νὰ θελήσει νὰ πάρει τὰ δῶρα. Γύρισαν πίσω χαρούμενοι, κι ὁ ἅγιος Βασίλειος πῆρε νὰ τοὺς ξαναδώσει τὰ τιμαλφῆ. Ὁ χωρισμὸς ὅμως ἦτο δυσχερής, διότι πολλὰ ὅμοια εἶχον προσφέρει, δακτυλίους δηλαδή, νομίσματα κλπ. Ὁ ἅγιος Βασίλειος τότε σκέφθηκε ἕνα θαυματουργὸν τρόπο: Διέταξε νὰ κατασκευασθῶσι τὴν ἑσπέραν τοῦ Σαββάτου πλακούντια (δήλ. μικρὲς πίττες) καὶ ἐντὸς ἑνὸς ἑκάστου ἔθηκεν ἀνὰ ἓν ἀντικείμενον, τὴν δ’ ἑπομένην ἔδωκεν ἀνὰ ἓν εἰς ἕκαστον Χριστιανόν. Ποῖον θαῦμα! Ἐντός του πλακουντίου του εὗρεν ἕκαστος ὅ,τι εἶχε προσφέρει! Ἀπὸ τότε, λέγει ἡ παράδοση, στὴ γιορτὴ τοῦ ἁγ. Βασιλείου κάνουμε κι ἐμεῖς πίτες καὶ βάζουμε μέσα νομίσματα» .

Β. Ἡ μορφὴ τοῦ «αϊ-Βασίλη»

Ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν λατρεία της, τὴν θεολογία της, τὴν εἰκονογραφία της καὶ τὸ συναξάριο της τιμᾶ σὲ μεγάλο βαθμὸ τὴν μεγάλη προσωπικότητα τοῦ Μ. Βασιλείου, ἐν τούτοις ἡ λαϊκὴ παράδοση καὶ κυρίως ἡ δυτικὴ –εὐρωπαϊκὴ καὶ ἀμερικανικὴ– νοοτροπία παρουσιάζει κατὰ ἰδιαίτερο τρόπο τὸν Μ. Βασίλειο, δηλαδὴ ἀπὸ Μέγα Βασίλειο τὸν ἔκανε αϊ-Βασίλη, μὲ πολλὲς παραλλαγές.

Ὅταν διαβάση κανεὶς σχετικὰ κείμενα καὶ ἀναλύσεις θὰ διαπιστώση ὅτι ἡ μορφὴ τοῦ Μ. Βασιλείου ἀλλοιώθηκε στὴν Εὐρώπη καὶ τὸν Νέο Κόσμο.

Βεβαίως, ἐδῶ πρέπει νὰ σημειωθῆ ὅτι αὐτὸς ὁ “τύπος”, ποὺ στὴν Εὐρώπη καὶ τὴν Ἀμερικὴ ὀνομάσθηκε Saint Nick, Santa Claus καὶ Father Cristmas, ἀπὸ μᾶς ὀνομάζεται αϊ-Βασίλης. Ἐμεῖς ταυτίσαμε τὸν δυτικὸ αὐτὸν “τύπο” μὲ τὸν αϊ-Βασίλη, ἀφοῦ ἐξοβελίσαμε τὸν δικό μας Ἅγιο Βασίλειο. Ὁ Καθηγητὴς Δήμ. Λουκάτος λέγει ὅτι αὐτὸς ὁ δυτικὸς τύπος ἦρθε σὲ μᾶς “μὲ πρωτοβουλία τῶν ἀστικῶν τάξεων” καὶ ὀνομάσθηκε αϊ-Βασίλης. Χάρη συννενοήσεως στὰ ἑπόμενα θὰ τὸν τιτλοφοροῦμε αϊ-Βασίλη.

Ὁ σημερινὸς αϊ-Βασίλης εἶναι δημιούργημα τοῦ ἀγγλοσαξωνικοῦ κόσμου καὶ ἀπηχεῖ τὴν νοοτροπία του. Ὁ αϊ-Βασίλης αὐτὸς γεννήθηκε ἀρχὲς τοῦ 19ου αἰώνα ἀπὸ ἕναν ἀστὸ προτεστάντη καθηγητή, τὸν Κλημέντιο Κλὰρκ Μοὺρ «πού ἔγραψε γιὰ τὰ παιδιὰ του μία ἱστορία μὲ ἥρωα ἕναν αϊ-Βασίλη, τὴν The Night Before Christmas» καὶ δημοσιεύθηκε τὴν 23 Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους 1823 στὴν ἐφημερίδα «Sentinel» . Ἡ ἱστορία αὐτὴ εἰκονογραφήθηκε ἀπὸ τὸν πατέρα τοῦ χιουμοριστικοῦ ἀμερικανικοῦ σχεδίου Τόμας Νάστ, ὁ ὁποῖος ἦταν γερμανικῆς καταγωγῆς καὶ «δανείστηκε στοιχεῖα ἀπὸ τὴν γερμανικὴ λαϊκὴ παράδοση τῶν Χριστουγέννων ἀλλὰ καὶ τὴν παραδομένη μορφὴ τοῦ πλανόδιου γερμανοῦ ἐμπόρου» .

Στὶς ἀρχὲς τοῦ αἰώνα μας ὁ αϊ-Βασίλης ἄλλαξε κάπως μορφή, καὶ ἔγινε ὅπως ἀκριβῶς τὸν γνωρίζουμε σήμερα. Σὲ αὐτὸ συνετέλεσε ἡ Κόκα-Κόλα. «Κι ἂν ἦταν ὁ σκιτσογράφος Τόμας Νάστ ποὺ τὸν φαντάστηκε πρῶτος, περίπου ὅπως εἶναι σήμερα, ἡ Κόκα-Κόλα ἀποτέλεσε τὴν ἀφορμὴ γιὰ νὰ γίνει ἡ μορφὴ του τόσο δημοφιλής. Στὰ 1931, ἡ Κόκα Κόλα ἀποφάσισε νὰ χρησιμοποιήσει τὸν Σάντα Κλάους στὴ χειμωνιάτικη διαφημιστική της ἐκστρατεία καὶ ἀνέθεσε σὲ ἕναν ἄλλο Ἀμερικανὸ καλλιτέχνη, τὸν Χάντον Σάνμπλομ, νὰ τὸν σχεδιάσει. Ἐκεῖνος διάλεξε γιὰ τὸν Ἅγιο τὰ χρώματα τῆς Κόκα Κόλα καί… νὰτος, μὲ τὶς μαῦρες μπότες του, τὸ μακρὺ σκουφί του, τὸ κόκκινο κοστούμι του καὶ τὴν ἄσπρη του γούνα», ὅπως τὸν ξέρουμε σήμερα.

Ἡ παράδοση σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὁ αϊ-Βασίλης περνᾶ μέσα ἀπὸ καμινάδες γιὰ νὰ δώση δῶρα στὰ παιδιὰ προέρχεται ἀπὸ τὸ ποίημα τοῦ Κλέμεντ Μοὺρ μὲ τίτλο

«μιὰ ἐπίσκεψη τοῦ Ἁγίου Νικόλα» , ὁ ὁποῖος « δανείστηκε τὴν ἰδέα τῆς καμινάδας, μαζὶ μὲ τὴν ἰδέα τοῦ ἕλκηθρου καὶ τῶν ὀκτὼ ἐλαφιῶν ποὺ τὸ σέρνουν, ἀπὸ ἕνα φινλανδικὸ παραμύθι» .

Ἑπομένως ὁ αϊ-Βασίλης τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ποὺ εἶναι ἐγγράμματος καὶ δίδει ὡς δῶρο τὴν γνώση, μετατρέπεται στὸν Σάντα Κλάους ποὺ δίδει «τὴν ἐφήμερη ἡδονὴ τῆς κατανάλωσης» καὶἔρχεται σὲ μᾶς μετονομαζόμενος σὲ αϊ-Βασίλη. Δὲν εἶναι ἕνα πρόσωπο μὲ ἁγιότητα. Δέν φανερώνει τήν πίστη στόν Θεό, οὔτε ἔχει λυμένα τὰὑπαρξιακά του ἐρωτήματα καὶ τὶς ἀγωνίες. Δέν παρουσιάζεται ἡ ἀσκητική του διάσταση, ἀλλὰ διακρίνεται γιὰ τὴν «προτεταμένη κοιλιά, τὰ ροδοκόκκινα μάγουλα» καὶ εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς «καλοπέρασης καὶ τῆς αἰσιοδοξίας» . Εἶναι δὲ γνωστὸν ἀπὸ τὶς διάφορες μελέτες ὅτι ὅλη ἡ νοοτροπία τῆς Δύσης, τῆς Ἀμερικανικῆς κοινωνίας εἶναι καταναλωτική, ὑλιστική, χρησιμοθηρική, πλουτοκρατική, χρηματολατρική καί ἀντιπνευματική. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἀπωθοῦν τά μεγάλα ὑπαρξιακά ἐρωτήματα (ποιός εἴμαι;, ποιός εἶναι ὁ προορισμός μου;, πῶς ἦλθα στήν ὕπαρξη;) καί γιαυτό ἡ ψυχή τους ἀλλά καί τό σῶμα τους ἀρρωσταίνει. Κατὰ κάποιο τρόπο ὁἀμερικανικὸς αϊ-Βασίλης εἶναι ἔκφραση αὐτοῦ του πνεύματος. Αὐτὸ δὲ τὸ πνεῦμα δημιούργησε φοβερά προβλήματα, μὲ τὰὁποῖα θέλησε νὰἀσχοληθοῦν οἱ λεγόμενες ψυχο-ἐπιστῆμες, γιατί ἡἀπώθηση τῶν ὑπαρξιακῶν προβλημάτων δημιούργησε καί δημιουργεῖ ποικίλες ἀρρώστιες, σωματικὲς καὶ ψυχικές.

Ἡ πορεία τοῦἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Μ. Βασίλειο τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως στὸν αϊ-Βασίλη ἀγγλοσαξωνικοὺ τύπου δείχνει τὴν ὑποβάθμιση καί τήν ἀλλοτρίωση τοῦ πολιτισμοῦ. Εἶναι ἡ πορεία ἀπὸ τὴν ὀντολογία καί τήν θεολογία στήν χρησιμοθηρία καί ἐκμετάλλευση, ἀπό τήν ἀνιδιοτελή ἀγάπη στὸν ὠφελιμισμὸ, ἀπό τήν ἀσκητική ζωή πού ἐλευθερώνει στόν εὐδαιμονισμό καί τή καλοπέραση πού ἀρρωσταίνει ψυχικά καί σωματικά τόν ἄνθρωπο. ΟἱΠατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐπειδή πιστεύουν ὀρθά γιά τόν Θεό, ἀσχολήθηκαν μὲ τὸ νόημα τοῦ κόσμου, ἀλλὰ κυρίως ἀπαντοῦσαν στὸἐρώτημα ποιὸς ἔκανε τὸν κόσμο καὶ ποιὸς εἶναι ὁ σκοπός του. Οἱ δυτικοὶὅμως, ἀντίθετα ἀπὸ τήν προηγούμενη ὀρθόδοξη παράδόση, ἐπειδή θεοποίησαν τόν ἑαυτό τους καί ἔχασαν τήν ὀρθή πίστη γιά τόν Θεό, ἐρωτοῦν τί μᾶς χρησιμεύει ὁ κόσμος. Ἔτσι ἀναπτύχθηκε ἡ χρησιμοθηρία καὶὁὠφελισμός πού ὁδήγησε στήν καταλήστευση τοῦ κόσμου καί τήν οἰκολογική καταστροφή.

Ἡ πορεία ἀπὸ τὸν Μ. Βασίλειο στὸν αϊ-Βασίλη δείχνει τὴν ἐπιπεδοποίηση τοῦἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ τὴν ὑποβάθμισή του. Ὁ ἄνθρωπος ἀντί νά θρώσκει (κοιτάζει) πρός τά ἄνω, κινεῖται μόνο στό ὁριζόντιο ἐπίπεδο τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Ἡ ἀντίστροφη πορεία ἀπὸ τὸν αϊ-Βασίλη τοῦ καταναλωτισμοῦ καὶ τοῦ εὐδαιμονισμοῦ στὸν Μ. Βασίλειο τῆς Ἐκκλησίας δείχνει τὴν ἀναβάθμιση τοῦἀνθρώπου, τὴν ἀνύψωσή του, τὴν πορεία του δηλαδὴἀπὸ τὸ πράγμα στὴν ὑπόσταση, ἀπὸ τὸἄτομο στὸ πρόσωπο, ἀπό τήν κτίση στόν Κτίστη. Αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῶν ἑορτῶν. Αὐτὸἂς εὐχηθοῦμε γιὰἑαυτοὺς καὶἀλλήλους τὸν νέο χρόνο. Ἄς πάψει πιά αὐτή ἡ βλασφημία καί ἡ ἀτίμωση τοῦ σεπτοῦ προσώπου τοῦ Ἁγίου Μεγάλου Φωστήρα τῆς Καισαρείας. Ἄς μήν βάλουμε αὐτήν τήν φουσκωμένη καρικατούρα πού  ἀποκαλοῦν αϊ Βασίλη στό σπίτι μας. Ἄς ἐπισημάνουμε τήν πλάνη καί τό ἀπαράδεκτο τῆς βλασφημίας, ὅπου πρέπει καί ὅπου νομίζουμε ὅτι θά γίνουμε ἀκουστοί. Ὁ Θεός μαζί μας. Ὁ ἅγιος Μ. Βασίλειος ἄς πρεσβεύει γιά μᾶς καί ἄς μᾶς συγχωρεῖ.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

http://HristosPanagia3.blogspot.com

Χρησιμοποιήσαμε στοιχεῖα ἀπό τήν ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Ναυπάκτου κ.κ. Ἱεροθέου Βλάχου μέ τίτλο: Ὁ Μ. Βασίλειος καί 
ὁ Ἁϊ Βασίλης. http://psifides.pblogs.gr/2009/01/o-megas-basileios-kai-o-ai-basilhs.html
http://hristospanagia.blogspot.com/2010/01/blog-post.html

 http://www.hristospanagia.gr/?p=35166#more-35166
 http://childrenistologio2.blogspot.gr/2014/12/blog-post_16.html#more

ΕΧΩ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

https://www.youtube.com/watch?v=vZbiF4YfQQg&feature=youtu.be
ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΟΙ ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ

Ο ΠΕΛΑΡΓΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΤΣΥΦΙ - ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

https://www.youtube.com/watch?v=BKSL_3jvsTY&feature=youtu.be
 

ΑΦΗΓΗΣΗ- 1ο ΒΗΜΑ - ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

 

Τα παιδιά αφού διάβασαν την ιστορία της Σοφίας Ζαραμπούκα "Η αλεπού και ο τράγος",έγινε συζήτηση και καταγράφηκαν στον πίνακα με έντονα γράμματα τα στοιχεία (ποιος,πού; πότε; τι έγινε ξαφνικά, τι έγινε στη συνέχεια, ποιο είναι το τέλος της ιστορίας).Έτσι καταγράφηκε όλη η δομή της αφήγησης της ιστορίας.Στη συνέχεια κλήθηκαν να γράψουν τη δική τους ιστορία με έναν ή δύο ήρωες προσέχοντας τα βήματα της αφήγησης και προσπαθώντας να αφήνουν παραγράφους.Μετά έγιναν ζωγράφοι  ζωγραφίζοντας την ιστορία τους.
Η δασκάλα της τάξης

ΑΦΗΓΗΣΗ - ΠΩΣ ΑΦΗΓΟΥΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΠΗΓΗ: ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΡΟΣΔΟΣ, ΣΧΟΛΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ Α/ΘΜΙΑΣ ΕΚΠ/ΣΗΣ, 5ΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΠΕΛΛΑΣ 
περισσότερα...

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ

 ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΡΟΣΔΟΣ, ΣΧ.ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ 5ΗΣ ΕΚ/ΣΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΠΕΛΛΑΣ

Χριστούγεννα παγκοσμιοποιημένα ἤ ἑλληνορθόδοξα;

Χριστούγεννα παγκοσμιοποιημένα ἤ ἑλληνορθόδοξα;

ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΔΡΟ, Ο ΑΗ ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΒΕΓΙΟΝ

Πολλὲς φορὲς κατὰ τὸ πάρελθον ἐπεχειρήθηκε νὰ καταργηθῇ ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγεννων διὰ τῆς βίας ἀπὸ τὸ χριστιανικὸ πλήρωμα τῆς ἐκκλησίας. Τὸ 1644 στὴν Βρεττανία, ὁ Ὄλιβερ Κρόμγουελ καὶ τὸ κόμμα τῶν πουριτανῶν, θέλησαν νὰ καταργήσουν μὲ νόμο τὰ Χριστούγεννα. Ἔτσι ἡ ἥμερα ἀπαγορεύθηκε νὰ εἶναι ἀργία, ἡ δὲ βουλὴ συνεδρίαζε κάθε χρόνο τὴν ἥμερα τῶν Χριστουγέννων γιά περισσότερο ἀπὸ μία δεκαετία.

Τὸν περασμένο αἰῶνα στὴν κομμουνιστικὴ Ῥωσσία εἶχαν ἀπαγορεύθηκε τὰ Χριστούγεννα ἀπὸ τὸ 1917 ὡς τὸ 1990 ὁπὀτε καὶ κατέρρευσε τὸ καθεστώς. Ἐπὶ κυβερνήσεως δὲ Στάλιν εἶχαν ἀντικατασταθῇ ἀπὸ τὰ σταλινούγεννα!
Ἡ χειρότερη ὅμως πολεμικὴ τῶν Σιωνιστῶν εἲναι αὐτὴ τῆς ἐκκοσμικεύσεως τῶν Χριστουγέννων, ἡ ὁποία μεταβάλῃ τὸ ὑπερκόσμιο γεγονὸς σὲ ἐγκόσμιο καὶ ὑλιστικό. Ἐφθάσαμε σήμερα, νὰ προβάλουμε μία ἐντελῶς εἰδωλολατρικὴ ἀτμόσφαιρα στὰ σπίτια μας καὶ ὡς ἐκ τούτου καὶ στὴν κοινωνία μας, ἀφοῦ ἔτσι μᾶς προτιμᾷ ἡ παγκοσμιοποίηση καὶ ἡ κίνηση τῆς Νέας Ἐποχῆς.
Στὶς ΗΠΑ οἱ λεγόμενοι «πολιτικὰ ὀρθοὶ Ἀμερικανοί», ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς μὴ προσβολῆς τάχα τῶν ἀλλοθρήσκων (βλέπε καὶ τοὺς ἐν Ἑλλάδι διαννοουμένους) ἔχουν ἐπιδοθῇ σὲ ἔναν ἀγῶνα ἀπαλείψεως κάθε ἀναφορᾶς στὰ Χριστούγεννα. Ὅμως καὶ στὴν ὀρθοδόξη(;) πατρίδα μας εἶναι δυσεύρετες πλέον οἱ εὐχετήριες κάρτες ποὺ ἀναγράφουν «καλὰ Χριστούγεννα», ἀφοῦ βεβαίως ὁ νεοέλληνας μόνον ὡς ἀπλὲς γιορτὲς ἤ διακοπὲς ἐκλαμβάνει τὰ Χριστούγεννα. Ἀκόμη καὶ ἡ «ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟΣ» συγχρονισμένη σὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα καὶ ὄχι στὸ ἑλληνορθόδοξο (ρωμαίικο) γράφει ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα τοῦ 2004 σὲ ὅλες τὶς φωτεινὲς ἐπιγραφὲς της «καλὲς γιορτὲς».
Ἐπιπροσθέτως κατάφερε δυστυχῶς ἡ παγκοσμιοποίηση νὰ πιστέψουμε πὼς Χριστούγεννα χωρὶς δένδρο δὲν ὑφίστανται!!! Τὸ δένδρο κατέληξε νὰ εἶναι τὸ παγκόσμιο σύμβολο τῶν Χριστουγέννων καὶ ταυτοχρόνως κατέληξε νὰ βρίσκεται στὸ ἐπίκεντρό τῆς ἑορτῆς, μετατοπίζοντας τὴν προσοχή μας καὶ ἀπὸ Αὐτὸ τὸ Θεῖο Βρέφος.
Τὸ ἔθιμο αὐτὸ δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὶς ἑλληνορθόδοξες παραδόσεις μας, πρὶν ἀπὸ δύο αἰῶνες ἦταν τελείως ἄγνωστο σὲ ὅλο τὸν κόσμο πλὴν τῆς Γερμανίας καὶ ἔχει παντελῶς παγανιστικὲς ρίζες. Γράφει ὁ π. Θ. Ζήσης, καθηγητὴς πανεπιστημίου στὴν θεολογικὴ σχολή: «Ἀπὸ τὶς πληροφορίες τῶν πηγῶν, τῆς βιβλιογραφίας καὶ τῆς ζωντανῆς ἐμπειρίας καὶ πραδόσεως δὲν ἀπομένει ἴχνος ἀμφιβολίας περὶ τοῦ ὅτι τὸ χριστουγεννιάτικο δένδρο εἶναι ξενόφερτο ἔθιμο. Ἀποτέλει αὐτὸ κατασταλλαγμένη καὶ ἀμάχητη γνώση.»¹ Ὅπως ἔγραψε καὶ ὁ καθηγητὴς λαογραφίας Δ. Λουκάτος ἐμφανίστηκε γιὰ πρώτη φόρα τὸ 1833 στὸ Ναυπλιο ἐπὶ Ὀθωνος. Ἀπὸ τότε ἐπεκτάθηκε στὶς λίγες ἀριστοκρατικὲς οἰκογένειες τῶν Ἀθηνῶν. Ἕναν αἰῶνα μετά, κατὰ τὴν γερμανικὴ κατοχή, ἐπεκτάθηκε καὶ στὰ εὐρύτερα λαϊκὰ στρωματά. Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση καὶ μάλιστα μετὰ τὸ 1950 διεδόθηκε περισσότερο ἀπὸ τοὺς Ἀγγλους καὶ τοὺς Ἀμερικανοὺς ποὺ παρέμειναν στὴν Ἑλλάδα.
Κι ἂν δὲν νοοῦνται Χριστούγεννα χωρὶς δένδρο, ὁμοίως δὲν νοοῦνται Χριστούγεννα χωρὶς «Ἀη Βασίλη»! Ἀκόμη καὶ ὡς πρὸς τὸ ὄνομά του ἡ παγκοσμιοποιημένη ἐκδοχὴ τοῦ ἄη Βασίλη προκαλεῖ σύγχυση. «Σάντα Κλάους» τὸν λένε οἱ Δυτικοί, ὄνομα ποῦ παραπέμπει στὸν Ἅγιο Νικόλαο. Ὑπάρχει ὅμως σύγκριση; Ἀπὸ τὴν Ἑσπερία (Σκανδιναυία) ὁ ἕνας, ἀπὸ τὴν Ρωμανία (Βυζάντιο) ὁ ἕτερος. Λίαν στρουμπουλὸς ὁ ἕνας, μᾶλλον ἀσκητικὸς καὶ ὀλιγαρκὴς ὁ δεύτερος. Γέρος μὲ λευκὴ γενειάδα ὁ φράγκος, νέος μὲ μαῦρα μακριὰ γένεια ὁ δικός μας.
Ὅταν κάποιοι μιμοῦνται τὴν ζωὴ ἑνὸς Ἅγιου κατὰ τὴν προτροπὴ τῆς ἐκκλησίας μας «ἑορτὴ Ἅγιου, μίμησις Ἅγιου», κάποιοι ἄλλοι ντύνονται μὲ τὴν στολὴ τοῦ «χονδροβασίλη» καὶ κυκλοφοροῦν στοὺς δρόμους ὡσὰν καρνάβαλοι, διότι δὲν ὑπάρχει κάτι ἀνώτερο νὰ τοὺς ἐμπνεύσει!
Ὁ «Ἀη Βασίλης» ὅμως συνεπάγεται καὶ πολλὰ δῶρα! Στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται ὅτι τὰ δῶρα ὑπερβαίνουν τὸ 0,5% τοῦ ΑΕΠ. Στὴν Ν. Ὑορκη, μάλιστα, ἡ τελετὴ τῆς ἁφῆς τοῦ χριστουγεννιάτικου δένδρου, ἐγκαινιάζει ἐπισημως μία περίοδο ξέφρενων ἀγορῶν ποὺ τελειώνουν μὲ τὶς ἐκπτώσεις στὶς ἀρχὲς τοῦ χρόνου! Ἡ ὑπερκατανάλωση, δηλαδή, σὲ ὅλο της τὸ μεγαλεῖο!
Τὸ χειρότερο ὅμως εἶναι ὅτι ἡ παραδοσιακὴ Θεία Λειτουργία τῶν Χριστουγέννων ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὰ ξενύχτια , τὰ «ρεβεγιὸν» καὶ τὴν χαρτοπαιξία. Τόσο ὅμως ὁ 43ος κανόνας τῶν Ἀποστόλων, ὅσο καὶ ὁ 50ος τῆς ΣΤ Οἰκουμενικῆς Σύνοδου καταδικάζουν μὲ ἀφορισμὸ τοὺς πιστοὺς ποὺ παίζουν μὲ χρήματα! Συνεπῶς, στὴν «ὅλη μαγεία τῶν Χριστουγέννων» εἶναι ἐντεταγμένα καὶ τὰ παιχνίδια τῆς τύχης, τὰ ὁποία μαζὶ μὲ ὅλα τὰ παραπάνω, θὰ μᾶς κάνουν νὰ νοιώσουμε ὡραία καὶ κάπως διαφορετικὰ ἀπὸ τὶς ἄλλες μέρες! Πραγματικά, μὲ πόσο κατώτερα ἀλλὰ καὶ πόσο ἐπιβλαβῆ πράγματα ἐπιχειρεῖται νὰ ὑποκατασταθῆ ἡ Πίστη τοῦ Χριστοῦ!
Ἡ παγκοσμιοποίηση, ὅμως, καὶ ἡ Νέα Ἐποχὴ δὲν θὰ παύσουν νὰ παραγάγουν ἑορτὲς δῆθεν Χριστιανικὲς (ὅπως τοῦ ἀνυπάρκτου Ἁγίου Βαλεντίνου) ἡ καὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ καταργοῦν μὲ τὸν τρόπο τους τὶς Χριστιανικὲς (ὅπως αὐτὴ τῶν γενέθλιων μὲ τὴν ὁποία ἐπιχειρεῖται ἡ κατάργηση τῆς ὀνομαστικῆς ἑορτῆς).
Ἐξάλλου ὅταν ἀποδίδουμε στὰ Χριστούγεννα τὸ πραγματικό τους νόημα καὶ ὅταν τὰ ἑορτάζουμε πνευματικά, τότε ἐπιτυγχάνεται καὶ ὁ μέγας σκοπὸς τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ. Ὅσον ἀφορᾷ δὲ τὸ λεγόμενο χριστουγεννιατικο κλίμα, δεν ἐχουμε ἀνάγκη τὰ ξενόφερτα-φράγκικα ἔθιμα. Ἀντὶ τοῦ στολισμοῦ ἑνὸς δένδρου ἂς καταφύγουμε στὸν στολισμὸ ἑνὸς καραβιοῦ, ὅπως ἐκαναν καὶ οἱ πρόγονοί μας, τὸ ὁποῖο συμβόλιζε τὴν ἐκκλησία. Ἂς ψαλλουμε τὰ κάλαντα, μιμούμενοι τὰ κάλαντα τῶν ἀγγέλων, ποὺ ἐκεῖνο τὸ βράδυ στὴν Βηθλεὲμ ἀνήγγειλαν τὸ χαρμόσυνο γεγονὸς τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἂς κόψουμε τὴν βασιλόπιττα τιμῶντας ἔτσι τὸν Μέγα Βασίλειο. Μὰ πάνω ἀπὸ ὅλα ἂς προσευχηθοῦμε νὰ γεννηθῇ καὶ φέτος ὁ Χριστὸς στὴν καρδιὰ μας…
Ἂς προσπαθήσουμε ἀπὸ τοῦδε καὶ στὸ ἑξῆς νὰ ζήσουμε τὰ Χριστούγεννα πιό… ρωμαίικα!
¹.βλέπε π. Θ. Ζήση: «Τὸ χριστουγεννιάτικο δένδρο. Ξενόφερτο καὶ ἀντιχριστιανικό»

Γεώργιος Ἔξαρχος

http://orthodoxia-ellhnismos.blogspot.com/2010/12/blog-post_9539.html

 

http://hristospanagia3.blogspot.gr/2010/12/blog-post_6754.html?spref=bl

Γράμμα στὸν πιὸ ταπεινωμένο ἅγιό του σύγχρονου κόσμου

Γράμμα στὸν πιὸ ταπεινωμένο ἅγιό του σύγχρονου κόσμου

Καλέ μου Ἅγιε Βασίλη,

Μὴ σὲ παραπλανᾶ ἡ ἡλικία μου: στὴν πραγματικότητα παραμένω τὸ ἴδιο παιδὶ πού σοῦ ἔστελνε τὰ ἀνορθόγραφα γράμματα γιὰ νὰ ζητήσει κάποιο παιχνίδι ἀπὸ τὸ μαγικό σου ἐργαστῆρι καὶ νὰ φιξάρει τὸ ραντεβοῦ μαζί σου  κάθε Πρωτοχρονιά.

Εἶμαι τὸ ἴδιο παιδὶ ποὺ πίστευε ὅτι ὑπάρχεις ὅ,τι κι ἂν ἔλεγαν οἱ «ψιλιασμένοι» συμμαθητές της: Στὸν δικό μου κόσμο ὑπάρχεις, ὅσο ὑπάρχουν ἄνθρωποι, ποὺ ἔχουν τὴν ἀνάγκη τῆς ἀληθινῆς ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης.

Ὑπάρχεις κι ἂς προσπαθοῦν οἱ μεγάλοι νὰ σὲ ἀπομυθοποιήσουν στὰ μάτια τῶν παιδιῶν. Πιστεύω μάλιστα ὅτι ὅλη αὐτὴ ἡ κρίση «ἀλήθειας» δὲν εἶναι παρὰ μιά βουτιὰ στὴν ἀπανθρωπιὰ καὶ στὸ ψέμα τοῦ ἐδῶ καὶ τοῦ τώρα: Πράγματι, δὲν ὑπάρχεις γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ζεῖ χωρὶς ἀγαπητική διάθεση πρός τόν Θεό καί τόν ἀδελφό, ποὺ διακρίνει τὴν προσφορὰ μόνο σ’ ἕνα καλοτυλιγμένο μεγάλο κουτὶ  μὲ κόκκινους φιόγκους καὶ ποὺ δὲν ἔχει διάθεση νὰ δώσει παρὰ μόνο ἐκεῖ ὅπου φτάνει τὸ χρέος  ἢ – χειρότερα- τὸ συμφέρον του.

Δὲν ὑπάρχεις γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ δέν πιστεύει στό Θεό ὅτι ἔγινε Θεάνθρωπος, ποὺ δὲν ἔχει τό ὅραμα τῆς Βασιλείας Του, ποὺ ταΐζει τὸ σῶμα του μὰ ἀφήνει τὴν ψυχὴ καὶ τὸ πνεῦμα του νηστικά καὶ κακοποιημένα. Δεν  ὑπάρχεις γιὰ τὸν κακομοίρη μεμψίμοιρο  ἀπαισιόδοξο καὶ γκρινιάρη ἄνθρωπο τοῦ 21ου αἰώνα, γιὰ ἐκεῖνον ποὺ δὲν θέλει νὰ δώσει στὸ συνάνθρωπό του, ὄχι ἕνα ποτήρι νερό, μὰ οὔτε ἕνα χαμόγελο καλημέρας.

Νομίζω ὅτι καταλαβαίνεις καλύτερα ἀπὸ μένα τὸ λόγο γιὰ τὸν ὁποῖον διαψεύδεται ἡ ὕπαρξή σου στὶς μέρες μας: Ἕνας ἅγιος  ποὺ δίνει, ἕνας ἅγιος ποὺ δὲν κρατᾶ γιὰ τὸν ἑαυτὸ του τίποτα, ποὺ μοιράστηκε τὴν περιουσία του μὲ τοὺς συνανθρώπους του καὶ ποὺ ἀφιερώνει τὴ νύχτα τῆς πρωτοχρονιᾶς στὸ ρεβεγιὸν τῆς καθαρῆς καρδιᾶς καὶ τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης, εἶναι ἐπικίνδυνο σύμβολο σ’ ἕναν κόσμο ἁρπακτικῶν.

-Ἐὰν πασχίζω ὅλο τὸ χρόνο νὰ ἐξαπατήσω τὸ διπλανό μου γιὰ νὰ πάρω τὴ θέση του στὸ ταμεῖο, στὸ πάρκιν ἀκόμα καὶ στὴν ἐκκλησία (!)  σὲ ποιὸν ἅγιο Βασίλη πιστεύω;

-Ἂν ἔχω διαρκῶς παράπονα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, γιατί δὲ μ’ ἀγαποῦν, γιατί εἶναι ἀμαθεῖς, ἀστοιχείωτοι, μπανάλ, ἀνόητοι καὶ βαρετοί, ἂν τοὺς πλησιάζω μόνο ὅταν  θέλω νὰ ζητήσω κάτι καὶ τσαντίζομαι  καὶ βρίζω ὅταν δὲ μοῦ δίνουν ὅσα τοὺς ζητήσω, γιὰ ποιὸν Ἅγιο Βασίλη θὰ μιλήσω στή φίλη μου, στό παιδί μου ἤ στό ἐγγόνι μου; Προφανῶς γιὰ ἕναν Ἅγιο Βασίλη ποὺ δὲν ὑπάρχει, γιατί στ’ ἀλήθεια δὲν ὑπάρχει τέτοιος Ἅγιος – προστάτης τῆς ἁρπαγῆς καὶ τῆς κερδοσκοπίας , τῆς γκρίνιας, καὶ τῆς ἀλαζονικῆς κακομοιριᾶς.

Δὲν ξέρω καλέ μου Ἅγιε Βασίλη  ἂν ὑπάρχει ἄλλος Ἅγιος τόσο ταπεινωμένος, ὅσο ἐσύ, θυσιασμένος στὸ βωμὸ τῆς Λουκούλιας ὑπερκατανάλωσης.

 Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀγάπησε τὴ μόρφωση  μὲ ὅλο του τὸ εἶναι, δὲ μοιράζεις πιὰ βιβλία, οὔτε γνώση στὰ μπουχτισμένα ἀπὸ παιχνίδια  παιδιὰ , γιατί «τὸ βιβλίο εἶναι φτηνὸ καὶ βαρετὸ  πρωτοχρονιάτικο δῶρο». (Γουρλώνουν  τὰ ματάκια τους ἀπὸ ἔκπληξη καὶ δυσπιστία  τὰ παιδιὰ ὅταν ἀκοῦνε ὅτι εἶσαι ἐσὺ ὁ ἴδιος Μέγας Βασίλειος, ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς τρεῖς Ἱεράρχες).

Ὁ ἄνθρωπος τῆς  ἐγκράτειας καὶ τῆς προσφορᾶς ἐμφανίζεσαι  πιὰ σὰν εὐτραφὲς θύμα  τῶν γήινων ἐδεσμάτων, βουτηγμένος στὴ χοληστερίνη· γίνεσαι cartoon, πίνεις συγκεκριμένα ἀναψυκτικὰ  καὶ κρεμιέσαι ἀπὸ τὰ μπαλκόνια σὰν  πρωτάρης διαρρήκτης .

Θὰ ἤθελα νὰ ζητήσω συγγνώμη γιὰ τὸν ἄθλιο τρόπο μέ τόν ὁποῖο σέ παρουσιάζουμε, ἀλλὰ  τώρα ποὺ τὸ ξανασκέφτομαι, ἐσύ δέν βλάπτεσαι σέ τίποτε, ἐμεῖς φορτονώμαστε μία ἀκόμη ἁμαρτία. Δανειστήκαμε τό ἅγιο ὄνομά σου καί τό ἐπιγράψαμε στήν προσωποποίηση τοῦ πολυειδωλολατρικοῦ πολιτισμοῦ μας.

Αὐτὸς ὁ χοντρούλης τύπος  μὲ τὴν κόκκινη πρησμένη μύτη, ποὺ ἐμφανίζεται  κάθε Χριστούγεννα δὲν εἶσαι ἐσύ, ἀλλὰ ὅλοι ἐμεῖς. Τὶς κοιλιὲς μας ἁγιοποιήσαμε,  τὰ πάθη μας ντύσαμε μὲ κόκκινη στολὴ κι ἀφήσαμε τὴν ἀμάθεια καὶ τὴ ρηχότητά μας νὰ ὁδηγεῖ τὸ ἕλκηθρο τῆς χωρίς ἁγνότητα ζωῆς μας.

Γι’ αὐτὸ δὲν θέλουμε νά ὑπάρχεις  Ἅγιε Βασίλη μου, ἔτσι ὅπως ἤσουν καί εἶσαι στήν πραγματικότητα. Γι΄ αὐτὸ  βιάζονται  οἱ μεγάλοι νὰ σὲ βγάλουν ἀπὸ τὴ ζωὴ καὶ τὰ ὄνειρα τῶν παιδιῶν τους: γιατί ἂν σὲ γνώριζαν οἱ ἀθῶες παιδικὲς ψυχές, ἂν γνώριζαν τὸ μεγαλεῖο καὶ τὴν ὀμορφιά σου, τὴ μόρφωση καὶ τὴν καλοσύνη σου, τὴν ἐγκράτεια καὶ τὴ σταθερότητά σου, τήν ἁγιότητα καί τήν ἀνιδιοτελή άγάπη σου,θὰ  ἔκριναν αὐστηρότερα τους  γονεῖς, τοὺς παπποῦδες, τοὺς δασκάλους, τοὺς ἱερεῖς, τοὺς γείτονες, τὸν κόσμο τῶν ὑπερφίαλων ἐνηλίκων  καὶ τὴν ὑποκρισία τους. Ἐπειδὴ λοιπὸν καλέ μου, μία τέτοια κριτικὴ θὰ ἦταν ἐπώδυνη  γιὰ κάθε πληγωμένο ἐγωισμό, προτιμοῦμε νὰ διδάσκουμε τὰ παιδιά μας ὅτι ὁ Ἅγιος δὲν ὑπάρχει κι ὅτι τὰ δῶρα τὰ  φέρνουν οἱ γονεῖς, γιατί στὸ κάτω – κάτω  δῶρο γιὰ τούς περισσότερους ( ἤ μήπως ...γιά ὅλους μας) εἶναι μόνο ὅ,τι ἔχει τιμή, ὅ,τι κοστίζει κάποια χρήματα γιά νά τό ἀποκτήσεις. Τὰ ἀνεκτίμητα οἱ φαῦλοι δὲν τὰ θεωροῦν δῶρα, ἀλλὰ σκουπίδια!

Γιὰ φέτος καλέ μου Ἅγιε Βασίλη,  δὲ θὰ ζητήσω τὸ ἀκριβό, ἀλλὰ τὸ ἀνεκτίμητο , γιατί κουράστηκα νὰ εἶμαι φαύλη: Σοὺ ζητῶ λοιπὸν φέτος, νὰ πλησιάσεις στὸ κρεββατάκι κάθε νηπίου καὶ νὰ ψιθυρίσεις τὴν ἀλήθειά σου στὸ αὐτί του, πρὶν προλάβει ἡ ἐνήλικη φαυλότητα νὰ τὸ ἀγγίξει.  Νά τοῦ ψιθυρίσεις ὅτι ἡ ἁγιότητα εἶναι τό ἀνεκτίμητο καί  μπορεῖ νά τό φανερώσει, ἄν θέλει, ζώντας ὅπως ἐσύ μέσα στήν ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας μέ συνέπεια. Ἂν τὸ παρὸν μοιάζει χαμένο, ψέλλισε  τὰ ἀνεκτίμητα στὴν ἀθωότητα τοῦ μέλλοντος. Ἔτσι ἡ Ἁγιότητά σου θὰ γίνει λίγο καί δική μας. Ἡ νέα γενιά δέν θά πάει χαμένη, οὔτε καί οἱ ἑπόμενες…

Μέ σεβασμό

Μάρω

Ἄς ζητήσουμε συγγνώμη ἀπό τόν Θεό διότι βλασφημώντας τόν Ἅγιο στόν Θεό βλασφημοῦμε καί στό Ἅγιο Πνεῦμα τοῦ Ὁποίου ὁ Ἅγιος εἶναι φορέας. Ἄς ἀντιδράσουμε μέ ὅποιο τρόπο μποροῦμε ὥστε νά σταματήσει αὐτή ἡ βλασφημία. Ὁ Θεός μέ τίς πρεσβεῖες τοῦ Ἁγίου ἄς μᾶς δώσει τόν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν μετανοίᾳ καί ἐξομολογήσει ἐκτελέσαι» Ἀμήν!.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

http://HristosPanagia3.blogspot.com

Βασισμένο σέ κείμενο τῆς Μαρίας Σιδέρη 

http://istologio.org/?p=225
 http://hristospanagia3.blogspot.gr/2013/12/blog-post_6419.html#more